Φάγαν τα δόντια οι τροχοί απάνω στα γυρίσματα. Και του καντηλιού σου η κάπνα μαύρισε τα εικονίσματα. Δεν το ‘χεις, λέει, τίποτα να τριγυρνάς στη χάση και τα γαλήνια πρόσωπα να τα ‘χεις πια ξεχάσει. Τρίζουν τ’ αταίριαστα καρέ, τρίζει και το φυτίλι. Κι αν δεν γυρίσεις άλατος θαρρείς θα μείνεις στήλη. Μα κάθε βόλτα και καημός, κάθε στροφή και τραύμα και δεν θωρείς πια τις μορφές πρέσβειρες για το θαύμα. Αχ σου σώθηκε το λάδι πριν διανύσουμε το βράδυ κι η φωτίτσα γέρνει. Κρούει το μέταλλο στη στρέψη, που στ’ ορθό για να επιστρέψει, φρικτή η στριγκλιά που σέρνει. Σκιές γελούν σαρδόνια και παίρνουν να ψηλώνουν. Στης μηχανής σου τα ρελέ γαμψά τα νύχια απλώνουν. Θέλουν να τη σφίξουν για να στροφάρει κι άλλο με βρυχηθμό μεγάλο. Θέλουν να την κόψουν για να ελαφρύνει, πέρα απ’ τις ασφάλειες, ενέργεια να δίνει. Μην ψάχνεις την ανάπαυλα για τις επισκευές σου, δεν ήταν στις προθέσεις τους να τις δεις ποτέ σου. Στην τελευταία γύρα της και στη σβησμένη στάχτη, ποντάρουν να τζουρνέψουνε του χρόνου σ