Quixotic Quests

Κοιτάξαμε αρκετούς νυχτερινούς ουρανούς μαζί, μα πολύ αργότερα έμαθα πως σ’ αρέσουν τ’ αστέρια. Τώρα που το σκέφτομαι φαίνεται απολύτως λογικό και εκνευρίζομαι λιγάκι με τον εαυτό μου που δεν το είχα καταλάβει εγκαίρως. Είναι άβολο ν’ ανακαλύπτεις πράγματα που αγνοούσες σχετικά με τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου, οι ενδείξεις για τα οποία ήταν συνεχώς εκεί, ενοχλητικά κάτω απ’ τη μύτη σου. Νιώθεις αφελής κι αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κι άλλα παρόμοια που μπορεί να έχεις παραβλέψει. Αν δεν το προσέξεις, κινδυνεύεις σύντομα να χάσεις τον έλεγχο και να καταλήξεις να αμφισβητείς πως όντως τους γνώρισες ποτέ πραγματικά. Αχ, να το ‘ξερα νωρίτερα! Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο πλανητάριο. Θα μπορούσαμε να έχουμε διαβάσει για το διάστημα –ψέματα, αυτό το κάναμε, αλλά ούτε τότε κατάλαβα, μα τι χαζός. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως υπήρχαν προοπτικές που ‘μείναν ανεκμετάλλευτες. Ξέρω το να μιλώ για ανεκμετάλλευτες προοπτικές δεν είναι προς όφελός μου. Καταχωρίζοντα

Τρέχουν εικόνες. Θολές, θρυμματισμένες. Χρωματιστές σκιές πλησιάζουν με χείλη που ανοιγοκλείνουν μα ήχο δεν βγάνουν. Τρομάζεις κι όπως είσαι πεσμένος κατάχαμα φέρνεις ενστικτωδώς τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι που βουίζει φρικτά. Σφαλίζεις τα μάτια σφιχτά με αδιάρρηκτο λουκέτο την πεποίθηση πως ονειρεύεσαι. Περνάνε κάποια λεπτά. Κοιτάς ανασφαλής απ’ τη χαραμάδα των βλεφάρων: τα χείλη ακόμη εκεί. Περνάνε κι άλλα λεπτά. Θυμάσαι την έκρηξη. Αυτό εξηγεί πολλά. Τώρα εμβοές. Τώρα ψίθυροι. Τώρα βαβούρα. Τώρα λόγια . Λόγια πολλά, μπερδεμένα κι ακόμη ακατάληπτα. Ανασηκώνεσαι, κάθεσαι οκλαδόν και κοιτάς τριγύρω μ’ ένα βλέμμα θλίψης κι απογοήτευσης που συλλαβίζει: “Δεν έπρεπε να είμαι εδώ!” Χειρονομείς ικετεύοντας για ησυχία. Όχληση για το κεφάλι λόγια που αδυνατεί να επεξεργαστεί . Αν τ’ αερικά που ξεφωνίζουν είναι φιλεύσπλαχνα θα συμμορφωθούν στην υπόδειξη. Όντως το κάνουν. Πρώτο σου μέλημα, αξιολόγηση της κατάστασης. Ανάθεμα, πολύπλοκο. Χρειάζεσαι κάτι ζωτικά απλούστερο. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Σε

Για μέρες κοίταζα πιότερο τα φύλλα παρά τις αράδες. Λιγόστευαν τα αφιλότιμα επικίνδυνα κι ένας κόμπος δενότανε στο στομάχι μου τόσο περίτεχνος όσο τ’ αρχιγράμματα των κεφαλαίων. Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τ’ αρχιγράμματα. Όχι καλλιτεχνικώς, όχι, εφόσον κάποια απ’ αυτά είναι σίγουρα μικρά αριστουργήματα. Μάλλον ιδεολογικώς. Δεν κατάλαβα ποτέ τι τόσο ιδιαίτερο έχει το πρώτο γράμμα ενός κεφαλαίου κι αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης . Όμως είναι κι άλλα πράγματα που δεν κατάλαβα ποτέ τι τόσο ιδιαίτερο έχουν κι όμως είναι παράλληλα μικρά αριστουργήματα, οπότε δεν επιμένω –που δεν το συνηθίζω βέβαια αλλά ας όψεται, άλλα προέχουν κι αλλοίμονο όχι για πολύ.  Φαίνεται τα τυπογραφημένα στοιχεία, αν και το στοιχείο μου, δεν φωνασκούσαν αρκετά, όπως συνήθως, για να με κάνουν να ζαλιστώ μ’ εκείνη τη γλυκιά ζάλη που σ’ απαγάγει κι ύστερα σου φτιάχνει κόσμους να γεύεσαι και να δαγκώνεις τα χείλη. Δάγκωνα μεν τα χείλη, μα από ανησυχία κι εκείνο το φοβερό αίσθημα που έχεις όταν βρίσκεσαι σε άφωτο δω