Βράδυ αργά. Γι' άλλη μια φορά δεν είχα ύπνο . Μια ενέργεια, άγνωστης προέλευσης, μα βλοσυρή όσο ο άναστρος ουρανός έξω απ' την μπαλκονόπορτα, διέτρεχε ηλεκτροφόρα κάθε μου σπιθαμή. Με δυσθυμία αναγνώρισα στα τρεμάμενα χέρια το προαιώνιο ανακλαστικό μάχης ή φυγής. Αυτόν τον ενσωματωμένο συναγερμό επιβίωσης που μεμιάς σε κάνει υπεράνθρωπο και σε συνθλίβει. Υπερδραστήριος λοιπόν εξ' ανάγκης, ανοιγόκλεινα μηχανικά συρτάρια του γραφείου. Έτσι, χωρίς να ψάχνω. Όχι τουλάχιστον για οτιδήποτε που θα θελα να ομολογήσω. Απλώς σκέφτηκα πως θα 'ταν ασφαλέστερο απ' το ψυγείο. Εκεί όλο κάποια σοκολάτα παραμονεύει και ποιός μαζεύει κουράγιο ν' αντισταθεί, όταν ήδη αντιπαλεύει τη νύχτα; Τα μάτια, ενώ έτσουζαν από το λιγοστό βλεφάρισμα, αρνούνταν εγωιστικά να παραδοθούν στο όνειρο. Γυρόφερναν εκστατικά πίσω απ' τα γυαλιά, ανήμπορα όμως να συλλάβουν κάποιο ερέθισμα ή να μεταφέρουν κάποια σημαίνουσα πληροφορία . Κι αυτό τα πείσμωνε. Ώσπου στο τελευταίο συρτάρι εντόπισαν κάτι π