Αν ήμουν εφοπλιστής με επιχειρηματικό δαιμόνιο, τούτα τα καράβια, που τώρα δα σαλπάρουν απ’ το καρνάγιο της ψυχής, θα τα ‘χα χρυσοντύσει να γυαλίζουν κι ύστερα θα υπέγραφα συμβόλαια με ασφάλιστρα ακριβά. Στο χαμό πάνε. Γιατί σαν φτάνουν και καταλάβει πως τα καπετανεύει ο Κανένας, θα κάνει ο πόνος τα χέρια καταπέλτη να εκσφενδονίσει βράχους. Ή, το χειρότερο, θα στέκουν στον ορμίσκο αγνώριστα, καράβια ξένα σε γνώριμη ακροθαλασσιά. Κανένα χέρι στοργικό για προϋπάντηση. Ούτε ασπίδα να βγει ο πρώτος στη στεριά. Αυτές τις έλιωσε η φωτιά της λάγνας μέθης. Στην πυροστιά που και το σουβλί της έξης αιχμηρό αργοκαπνίζει θεριακλής. Δεν είμαι όμως. Και μένουν ξύλο πεισματάρικο με μια αλατισμένη γραμμή επίγνωσης στα ίσαλα -σημάδι πως έμαθαν ταξίδι τι θα πει και μπάρκο. Όταν πρωτογύρισαν τσακισμένα απ’ τα μπλαβιά τα κύματα, μου είχαν πει οι διανάκτες συμπονετικά: “Είναι σκαριά δίχως περίσωση. Άστα στην άμμο που ξέρει να στοιβάζει θίνες”. Τους παράκουσα και τα καλαφάτησα μονάχος στα κρυφά. Μ’ απ