Σχεδιασμός Αναλυτικού Προγράμματος

Στόχοι. Μακρόπνοος. Αέρας σηκώνεται. Κι αν κάποτε ήταν δροσερός, τώρα ρίχνει χαστούκια. Μάγουλα τύμπανα τανυσμένα ενός ρυθμού οργίλου. Δίνει φτερά και σπάει κόκκαλα. Αναστροφές μανιώδεις. Ιταμές χαμαιωρήσεις. Πτήσεις και πτώσεις. Γενικές ναι, δοτικές όχι. Όσες είδε ο Όρβιλ. Όσες ο Όργουελ πρόβλεψε. Αρκετά ψηλά για ν’ ανασάνεις μισό χαμόγελο στ’ ανέβασμα, πριν ανελέητος ο γδούπος του εδάφους, που σβουριχτό επιταχύνει ως τη μούρη σου, τα δόντια σου σπάσει. Η ζάλη που νιώθεις, δεν είναι ο ίλιγγος του ύψους. Είναι η διάσειση απ’ τα γκρεμίσματα. Αδιαφορείς. Ανέφελους αιθέρες ζητάς και τα ρουθούνια σου πάλλονται. Κι ας μη τους βρήκες. Ως τώρα.

Προδιαθέσεις. Δε νιώθεις ασφαλής εδώ. Ούτ’ ολόκληρος. Πόσο μάλλον ωραίος. Τριξίματα ακούς. Σηκώνεται σκόνη. Κάτι υποχθόνιο αναδύεται. Το νιώθεις στις δονήσεις. Η γης ζητά πατήματα και δένει τους φυγάδες. Με κάθε αγεωμέτρητο βήμα, που άλματος μοιάζει πρόδρομος, στους αστραγάλους καταβολάδες φιδογυρίζουν σβέλτες. Λαβύρινθοι πολυσχιδείς φυτρώνουν όπου λάχει. Σε κάθε σκέψη, προσμονή, συλλογισμό ή πλάνο. Τι κι αν μικρό, τι κι αν θρασύ, τι κι αν μια χούφτα άμμος. Όσο ψάχνεις ουρανό, τόσο σε ζώνουν τοίχοι. Βρυχάται το άγνωστο φρικτά, θεριό που δε χορταίνει. Στήνει ενέδρα στη στροφή. Αυτή. Την άλλη. Την επόμενη. Στους ίσκιους παραμονεύει και στην αγωνία της κατεύθυνσης. 

Δράσεις. Πρέπει να βρεις μια λύση. Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς. Μιαν άκρη να πιάσεις νήματος απ’ τ’ αμέτρητα κουβάρια που ‘φερε η περισπούδαστη επιμέλεια στα πόδια σου μπροστά. Για να μη φέρνεις φούρλες άδικα στους ίδιους διαδρόμους κι αποκαμωμένος ξεραθείς στις παγερές τις πλάκες. Έμαθες να μη συμπονάς ό,τι κατάχαμα μένει. Ελάχιστοι υπάρχουν πια μάστορες-αποδράστες. Να ξέρουν σ’ όσα στεριώσαν χτίσματα, μ’ αξίνα ή γραφίδα, τυφλά να περιηγούνται. Και με το νου μονάχο οδηγό την έξοδο να βρίσκουν. Να μη μπορεί πέτρα ή σχέδιο το δρόμο τους να φράξει. Λίγοι γεννιούνται Δαίδαλοι. Ενώ οι γόοι για ποντίσματα πληθαίνουν. 

Αξιολόγηση. Αμετανόητος σ’ απόκρημνη λοφοκορφή σκαρφαλώνεις. Ζεμένος τ’ αυτοσχέδια σύνεργα της ξεροκεφαλιάς σου. Πλατιά, φθηνά, επικίνδυνα. Κι εγώ ξοπίσω σου ακόμη από συνήθεια. Γλύφεις το δείκτη και τον υψώνεις ανιχνευτικά. Για κάποιο λόγο εμπιστεύεσαι ανεπιφύλακτα μετρήσεις αδρές. Όχι πως η ακρίβεια των υπολογισμών είναι η κρίσιμη παράμετρος σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν έχεις ακούσει λέξη απ’ όσα είπα, σωστά; Προφανέστατα, όχι. Με τους ανέμους που αισχρολογούν βουρβουρίζοντας ανάμεσα στους βράχους ασχολείσαι. Κι εγώ χωμάτινος πέρα για πέρα. Αναρωτιέμαι πώς να σε σώσω από το βάραθρο. Ίσως αν σου λεγα πως θέλω να ρθω μαζί σου; Άστο να πάει. Έχεις πηδήξει ήδη.