Τάβλι στο Ίντερνετ

Είναι όμορφο να βρίσκεσαι πλάι στο όμορφο. Γι’ αυτό κι απόψε και κάθε βράδυ θα έρχομαι. Αυτό είναι δέσμευση. Απ’ αυτές που σκοπεύω να κρατήσω, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω την ανάσα να φύγει ο λόξυγκας –που μάλλον ήρθε γιατί πάλι κατάπια τα λόγια απ’ αγωνία και έκσταση. Κι ούτε βέβαια τρομάζω πια. Το είδα ό,τι τρομακτικότερο ένα πρωί που σηκωνόμουν απ’ το κρεβάτι: ένα μονάχο σεντόνι. Θάμπωσαν τα γυαλιά στο κομοδίνο. Ευτυχώς δεν ράγισαν, αν και θα μπορούσαν. Όσα ραγίζουν δεν ξανακολλάνε, λένε. Όχι πως τους πιστεύω. Δεν πιστεύω πριν πάθω. Ούτε μετά, αν μου χαλάει τη θεωρία. 

Μου χρωστάς ένα χαμόγελο κι ένα παιχνίδισμα των μαλλιών με τα δάχτυλα. Τα έταξες. Δεν με νοιάζει αν ισχυρίζεσαι πως εκμαίευσα την υπόσχεση με δόλιους τρόπους. Ας πρόσεχες. Σαν τώρα θυμάμαι εκείνο τον ψίθυρο. Διαμάντι που φύλαξα με εγκαρτέρηση. Όπως ξέρεις, έχω μνήμη μεγάλη. Σε φοβίζει, ισχυρίζεσαι, γιατί ό,τι δεν ξεθωριάζει, δεν ζει. Θαρρώ θες να πεις ό,τι ζει δεν ξεθωριάζει, αλλά μουτρώνεις άμα σε διορθώνω και δεν το ρισκάρω. Το διάβασες όμως πονηρή στα μάτια μου –να μου μάθεις μια μέρα το κόλπο- και μου ‘γνεψες ναι. Σου χρωστώ πολλά περισσότερα, μα δεν είναι ώρα για λογαριασμούς. 

Έπαιξα τάβλι στο ίντερνετ κι έχασα. Δεν είναι όλα καλή ζαριά τελικά. Φέρε εξάρες κι άνοιξε μάνα, να δεις για πότε το ‘χεις χαμένο το παιχνίδι και μάλιστα διπλό. Βέβαια το ερώτημα είναι πόσες παρτίδες; Στατιστικά να το δεις κάποιες θα τις κερδ… Κολλάει το πρόγραμμα διαδικτυακής συνομιλίας. Άστο, δεν πειράζει. Όχι όσο έχεις ταίρι να παίζεις. Όχι όσο… Κολλάνε τα πάντα. Ο δρομολογητής θέλει επανεκκίνηση και θα πρέπει να σ’ αφήσω για λίγο. Μη μου φύγεις. Υπομονή λιγάκι. Ένα κουμπάκι υπόθεση είναι. “Κι άλλα ένα κουμπάκι υπόθεση είναι” θα πεις σχεδόν μ’ αγανάκτηση και δεν θα ‘χεις κι άδικο. 

Μαύρη οθόνη αναμονής. Αποστρέφω το κεφάλι να ξεπιαστεί ο λαιμός. Οι σπόνδυλοι και η καρέκλα τρίζουν. Ένα έντομο βουίζει. Το χρώμα της οθόνης άπλωσε έξω απ’ την μπαλκονόπορτα. Πότε νύχτωσε; Έχει φεγγάρι χλωμό κι ένα δροσερό αεράκι από εκείνα που φυσάνε σε νοσταλγικές αναμνήσεις. Αυτοκίνητα περνάνε για να πάνε ρομαντικό περίπατο στην παραλία. Εδώ παρακάτω είναι η παραλία κι είχε ζέστη σήμερα. Μια βουτιά δεν θα με χαλούσε, μα έπαιζα τάβλι στο ίντερνετ. Ζαριές είναι αυτές. Κάθομαι εδώ το λοιπόν κι ακούω τον ανεμιστήρα του κεντρικού επεξεργαστή να επιταχύνει καθώς το σύστημα παιδεύεται να επανέλθει. Έχει μια μαγεία, δεν λέω.