Κύματα Πολυσήμαντα

Οι στιγμές που είναι πραγματικά μεγάλες δεν αφήνουν ξεκάθαρα ίχνη στη μνήμη. Μια θολή μόνο εικόνα, λες και το διάφραγμα ρυθμίστηκε λάθος ή κάποιος σε κούνησε στη λήψη. Ίσως είναι ο όγκος των δεδομένων που φταίει, ή ίσως πάλι απλά ο επεξεργαστής δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα των ερεθισμάτων. Και κάπως έτσι, ανάμεσα στα χιλιάδες ορθώς καταλογογραφημένα τεκμήρια, μια καταχώρηση που μοιάζει κατακερματισμένη. Δοκίμασες τα πάντα για να την ανακαλέσεις αυτούσια, σε όλη της την έκταση και ένταση, μα μάταια! Αν και ξέρεις πως είναι μάλλον τεχνικώς αδύνατο, εξακολουθείς να πιστεύεις πως κάποτε θα μπορέσεις να ξεδιαλύνεις την άχλη απροσδιοριστίας, οπότε δεν τη διαγράφεις.

Το σύστημα όλο επηρεάζεται, ωστόσο, κι οι συστοιχίες εντολών δεν αποδίδουν πια εξίσου. Η ταξινομική ισχύς αρχίζει να φθίνει, λάθος φάκελος, όχι δεν ήθελα αυτό, γιατί τίποτα δεν είναι όπως το άφησα; Αρχίζεις να αμφισβητείς αν όντως θα έπρεπε να ιεραρχείς με το γνώριμο τρόπο -που, τώρα που το καλοσκέφτεσαι, δεν μπορείς καν ν’ ανακαλέσεις ποια κριτήρια τον καθόρισαν κάποτε. Αποξενωμένος έτσι απ’ τη συνήθεια, την άγνωστη εφεξής και ίσως κι αδιάφορη, επικεντρώνεις όλους τους λειτουργικούς σου πόρους στο μόνο που ακόμη φαντάζει άξιο λόγου, την αποκρυπτογράφηση της καταχώρησης εκείνης που ποτέ δε διέγραψες μ’ όλη τη μυσταγωγία της αδημονίας σου να υφαίνει γύρω της σαγήνες μυστηρίου.  

Η αναδιοχεύτευση ενέργειας γίνεται αυθόρμητα, απροσχεδίαστα, απειθάρχητα, βιαστικά. Απέχει κατά πολύ από τις συνήθεις διανομές. Τούτη εδώ είναι τρομακτικά απαιτητική. Οι δίαυλοι που οδηγούν στο ένα και μοναδικό ζητούμενο υπερφορτώνονται πετώντας σπίθες ενώ αναγκαστικά τμήματα του δικτύου εγκαταλείπονται στην μοίρα τους. Το λογικότερο είναι πως θα δυσλειτουργούν αργότερα ωθώντας σε βαθύτερα σ’ ένα ανακυκλούμενο βρόχο επιδείνωσης. Όσο ενέργεια τραβάς για την αποστολή που όλο σου διαφεύγει τόσο άλλα κομμάτια απομένοντας χωρίς τη ζωτική ουσία που τα υποστήριζε παραπαίουν. Απαγκιστρωμένος εσύ από έγνοιες που φαντάζουν τώρα περιττές, νιώθεις ελεύθερος και δικαιολογημένος να συνεχίσεις την αναζήτηση. Έφτασα ως εδώ..., λες, κι ίσως δεν έχεις άδικο.

Οι στιγμές που είναι πραγματικά μεγάλες είναι κύματα. Σκάνε μ’ όλη τους την ορμή στην ακρογιαλιά και τότε μαθαίνεις πως έχτιζες κάστρα στην άμμο. Πονάς στην αρχή κι ίσως να πεις μεγάλωσα, και δεν μου ταιριάζουν κουβαδάκια. Δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι πως, αν σου δινόταν η ευκαιρία, πάλι κάστρα στην άμμο θα έχτιζες. Μη σε νοιάζει που θα ‘ρθει το κύμα να τα γκρεμίσει. Απεναντίας να το περιμένεις, γιατί  θα σου μάθει την ομορφιά του εφήμερου. Έχεις φωτογραφήσει ποτέ σου κύμα; Μια θολή μόνο εικόνα, λες και το διάφραγμα ρυθμίστηκε λάθος ή κάποιος σε κούνησε στη λήψη.