Πρόσταγμα: Δρυτόμος

Όταν το λογισμό αυτάρεσκα ακονίζεις πάνω στο λιθάρι της άμεμπτης επιμέλειας, να περιμένεις παλάμες δεμένες με μαντήλια βουτηγμένα στο αίμα. Αφού η ακμή, μ’ όλη της τη γυαλάδα, θα ‘ναι ασταμάτητη και θα ζητά στ’ άλυκο να βαφτεί για να χορτάσει. Δε θα της φτάνουν της άσκησης οι δροσεροί οι μίσχοι, ούτε του πρώτου πελεκίσματος τα κούτσουρα τα στιβαρά. Το στόχο που της πρέπει θ’ αποζητάει και στη ζώνη ήσυχη δε θα κάθεται καθόλου. Ώσπου βαθιά τομή τη σάρκα της πράξης να χαρακώσει. Ξεροκαταπίνεις. Γιατί ή θα κόψεις ή θα κοπείς. Κι αν ξέρεις να δένεις, καλά. Αν όμως όχι;

Όταν οι σπίθες απ’ τ’ άοκνο ακόνι δίπλα στα φρύγανα της κοινογμωμοσύνης αδίστακτα πετάνε, να περιμένεις λιβάδια σκεπαστά με αργόσβηστες, λασπερές στάχτες. Αφού οι καύτρες, μ’ όλη τους τη θνησιγένεια, θα ‘ναι κοσμοκρατόρισσες και τους ανέμους που θα θελήσουν να τις πνίξουν θα καβαλήσουν. Δε θα τους φτάνει το ήρεμο ανταύγισμα της πτώσης, ούτε το εκηβόλο αντιφέγγισμα της πρώτης πτήσης. Πιότερη έκταση θα διεκδικούν ολοένα και πάνω απ’ τ’ αναχώματα με πείσμα θα πηδάνε. Ώσπου βαριά αιθάλη τα χωράφια της συνύπαρξης να πλακώσει. Ιδρώνεις. Γιατί ή θα κάψεις ή θα καείς. Κι αν ξέρεις να σβήνεις, καλά. Αν όμως όχι; 

Όταν η ακονισμένη σκέψη σου δέντρα αιωνόβια γκρεμίζει που σε δυσπρόσιτα της ενόρασης φυτρώνουνε λαγκάδια, να περιμένεις χείμαρρους λευκολοφιοφόρους με επικυρήξεις για τους ήχους της ζωής. Αφού το ξεριζωμένο χώμα, μ’ όλη του τη γήινη εγκράτεια, θα’ ναι ανήμπορο να πιεί ή να βαστάξει. Καμιά αντίσταση πια δε θα προβάλλει. Θα παρασύρεται παραδομένο στη ροή. Και τόσο γρήγορα στις κλίσεις θα κατρακυλά που δέντρα δροσοφύλλερα άκαρδα θα λυγίζει, θα σπάει και θα θάβει. Ώσπου νταμάρι αλατόμητων οικτιρμών οι πλαγιές της νόησης ν’ απομείνουν. Κοντανασαίνεις. Γιατί ή θα πνίξεις ή θα πνιγείς. Κι αν ξέρεις να βουτάς, καλά. Αν όμως όχι; 

Όταν άλλο πια δε θα θωρείς παρά πέτρα γυμνή, άκαρπη μαύρη γης και σώματα σακάτικα μ’ ουλές κακοφορμισμένες, μην περιμένεις τίποτα. Αφού η μοίρα, μ’ όλα της τα ατελέσφορα, θα σου ‘χει διδάξει πιο φρόνιμος να είσαι. Θα ξέρεις πως τα δάση τα πυκνά δεν τα διαβαίνουν αμέριμνα. Ούτε τους ίσκιους αγνοούν, ούτε τα κελαηδίσματα. Πως είναι ανώφελο ο καθένας να ξυλεύεται, όσο οι έννοιες τέμνουν την ύλη άνευ αδείας. Ίσως για λίγο. Ώσπου η ευθύνη προϊόντα κι εργαλεία να κατάσχει. Αναριγάς. Γιατί ή θα φυτέψεις ή θα σε φυτέψουν. Κι αν έμαθες να φωνάζεις “Πέφτει” καλά. Αν όμως όχι;