Διακρίνουσα

Στις υψηλοβάθμιες εξισώσεις της ζωής οι σταθερές που ανακαλύπτεις σου λύνουνε τα χέρια. Γιατί ξέρεις πως σε κάθε περίπτωση μπορείς να βασίζεσαι πάνω τους. Έτσι είσαι ελεύθερος και ξέγνοιαστος να τρέχεις ξοπίσω απ’ τις απροσδιόριστες μεταβλητές. Τσαχπίνες βλέπεις, με τη γοητεία του άγνωστου, ανάλαφρες, πολυώνυμες νεράιδες. Κι όσο εσύ τις κυνηγάς, δώσ’ του αυτές ξεφεύγουν, μ’ ένα γελάκι πονηρό, πνιχτό που παραπάνω σε πεισμώνει. Δεν θα γινόταν το κυνήγι αν δεν είχες κάπου να πατήσεις. Αδιαμφισβήτητα. Ποσώς σε νοιάζει. Δεν σου περνάει καν απ’ το μυαλό έτσι συνεπαρμένος που ‘σαι απ’ την αδρεναλίνη της αναζήτησης. Αρκεί που έχεις να πατήσεις.

Οι σταθερές αντέχουν. Χαίρονται που βοήθησαν. Καμαρώνουν που πέτυχες. Γι’ αυτό άλλωστε τις ονομάζεις σταθερές. Μα μέσα τους πυρώνουν. Τους πιάνουν τα υπαρξιακά τους. Αχ και να ‘ταν μεταβλητές! Ίσως ξοπίσω τους να μην έτρεχες. Θα έδειχνες όμως ένα x ενδιαφέρον. Ένα βλέμμα αναγνώρισης αρκεί. Εντωμεταξύ πάλι τηλεφωνείς να βοηθήσουν με μεταβλητή καινούργια. Δε θα πουν όχι. Δεν ξέρουν τη λέξη. Κι άμα την ξέρουν από αλλού την άκουσαν, μα δεν τη προφέρουν γιατί τους καίει το στόμα. Εσύ με φωνή βασιλική, εν είδει διατάγματος, ζητάς να βιαστούν γιατί έχεις ντουζένια. Αλλού ο νους σου βέβαια: ματόκλαδα πεταρίζουν, χορεύουνε καμπύλες.

Και να που λυγίζουν. Να που αρνούνται να είναι οι γνωστές σταθερές. Όχι ξανά, όχι άλλο. Όχι, για σένα, αχάριστε, κεφάλα! Η γραμμή κλείνει κι εσύ μορφάζεις οργισμένος που τόλμησαν. Τόλμησαν; H ψυχή τους το ξέρει. Που λιώνει τώρα, μέταλλο στο χυτήριο της αγανάκτησης. Αρνήθηκαν τον εαυτό τους, γιατί τις έπεισες πως δεν σου αρκεί ή πως δεν τον προτιμάς ή πως ποτέ δε νοιάστηκες. Τρέμουν. Τρέμουν που σταθερές δεν είναι πια κι άλλη τέχνη δεν ξέρουν. Μα πιο πολύ τρέμουν που δεν θα ξαναπάρεις τηλέφωνο. Τέτοιος που είσαι σιγά μην πάρεις. Μάλλον μεταβλητές θα κυνηγάς που είναι και τσαχπίνες.

Αν μια μέρα, σηκώνοντας το τηλέφωνο, ακούσεις φωνή βασιλική να σου ζητάει να βιαστείς γιατί έχει ντουζένια, κάντο. Αγνόησε το όριο. Οι τιμές δεν έχουν σημασία. Εκείνη τη στιγμή κάποιος σου εμπιστεύεται την προσδοκία του. Δεν είναι λίγο. Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι. Είναι αρκετό. Αρκετό, γιατί έμαθες σε τόσο να αρκείσαι. Σε κάθε περίπτωση σε ξορκίζω μην κλείσεις. Είναι αγένεια και δεν σου πρέπει. Ξέρω θα θέλεις να πεις τόσα που η γραμμή δεν θ’ άντεχε και θα ‘πεφτε από μόνη της, οπότε απλώς συντομεύεις τη διαδικασία. Μα ποιός είπε πως τα σύντομα μονοπάτια αξίζουνε τη στράτα σου;