Όλες οι Άλλες Γλώσσες

Καταμεσής σε αλωνάκι βαθουλό που ορίζουν πάσσαλοι αυτοφυείς ένα γύρω και γκρεμός βαθύπτωτος στο πέρα. Κτήμα μισιακό της γνώσης και της λόξας. Εκεί θα την βρεις, δουλοπάροικο κι επιστάτρια. Στα ριζά παντοτινά δεμένη από γεννησιμιού της. Ήσυχη ποτέ δεν μένει. Ολοένα πάλλεται, χοροπηδάει και χορεύει. Μια τ’ ανάγλυφα ουράνια γαργαλάει και πασαλείβεται την κοσμογόνα αστερόσκονη. Μια ξοπίσω, σιμά στην μπούκα του φρέατος που σκαπανεύουν άνεμοι ποιητές, αποσύρεται να πάρει φόρα για ταυροκαθάψια. Υποκλίσεις, στροφές, τινάγματα με πάθος και λαχτάρα εκτελεί. Έχει διπλώματα πολλά στο παλμαρέ της. Έτσι αεικίνητη, επιμελής και σβέλτη που ‘ναι, μονάχα ευδοκίμηση θε να φέρει στους οικείους. 

Εξόν άμα μακραδερφάδες της, σπουδάστριες της υπέροχης τάξης του αδιαμφισβήτητου, επέμβουν αυτεπάγγελτα κι εκδώσουνε διάταγμα πως πρέπει παραταύτα να λουφάξει. Φρόνιμη να μείνει. Να πάψει, οριστικώς κι αμετακλήτως, τις προκλητικές γυροβολιές που υφαίνουν εύπτυχες νεφέλες και χαλκεύουν όλκιμα βουητά. Να μην παίζει δροσερά με της πνοής τους ήχους. Κι όλα τα σχήματα που έμαθε να πλέκει με μεράκι επάνω στο λυγερό κορμί της να τα ξεχάσει ολωσδιόλου. Γιατί είναι, λέει, ανάρμοστα και ντροπιάζουνε το τίμιό τους σόι. Για να σωθεί τούτο το πλάσμα το αυθάδικο απ’ την αχρειοσύνη του, τις έγνοιες που προκαλεί οφείλει να μάθει να μετρά άνευ παράλειψης. 

Ας προσπαθήσει τουλάχιστον, δείχνοντας μια κάποια μεταμέλεια για τον έξαλλο πρότερο βίο. Δεν χρειάζεται να είναι ειλικρινές εγχείρημα. Αρκεί τις ρήτρες να πληρεί κατά τα φαινόμενα. Άμα τα βρίσκει σκούρα, ας παίρνει για παράδειγμα αυτές, που γίνανε τρανές κυράδες καθωσπρέπει. Μα εκείνη, σ’ ένδειξη αντίστασης, πάνω απ’ το φράχτη θα σκαρφαλώνει και θα κρεμιέται. Να λάμπει απαστράπτουσα η ροδαλή της σάρκα. Δεν σηκώνει όρντινα κι έχει δουλειές να κάνει. Δουλειές που δε θα φτουρήσουνε αν τον καθένα ακούει. Θα γράψει στα κατάστιχα της επιμελητείας πως ήρθαν να τη βρούνε, φωτιά θα βάνει στις σελίδες και θα καβαλικέψει αμαζόνα τους καπνούς. 

Τότε οι τρομερές ενάγουσες φουρνέλο δολιοφθοράς θ’ ανάψουν, τα έκδηλα χαμόγελα να γκρεμιστούν, να πέσουν. Βαριά εξώθυρα της ανομίας να γίνουν τα συντρίμμια. Να σφραγιστεί η αμαρτωλή σκηνή. Αν επιμένει σε απρεπή θεάματα, θα ξεκόψουν δια διαμετακομιστικού αποκλεισμού τους αγέρες που ανεβαίνουν στιβαροί και αξιόπλωοι κι ενέργειες υπερβατικές της μεταδίδουν. Εκείνες φρόντισαν με ασήμαντες μερίδες χασμουρητών και κομψών επιφωνημάτων συγκατάβασης να συντηρούν την πάστρα στους κόσμους που αφεντεύουν. Πρέπει κι αυτή. Πρέπει, γιατί αλλιώς την πιάτσα χαλάει και θα τις πούνε ακαμάτρες. Αναμετάξυ τους τον ορισμό της προκοπής βαστάνε απαράλλαχτο. Κι αν κάποια ποτέ ξεφύγει, φταίνε αντάμα άπασες οι υπόλοιπες.