Ανήσυχος

Αν ήσουν σ’ ένα ήσυχο δωμάτιο μόνος με τις σκέψεις σου επ’ αόριστον, πόσο υπολογίζεις πως θα σου έπαιρνε μέχρι να αρχίσεις να τρέμεις από ένταση και να ουρλιάζεις από τρόμο; Χαμογελάς κάπως αμήχανα. Σε ξάφνιασε τάχα τούτος ο αντιγεγονοτικός συλλογισμός που καλείσαι ν’ ακολουθήσεις. Το φρύδι ανασηκώνεις και τρίβεις το πηγούνι με προσποιητή περίσκεψη. Μπαίνεις στον πειρασμό να εναντιωθείς επί της αρχής, αλλά το μετανιώνεις. “Δεν το έχω σκεφτεί” απαντάς με τελεσίδικη αυτοπεποίθηση, χωρίς να έχεις την πρόθεση να συμπληρώσεις λεπτομέρειες. Μα η αλήθεια είναι πως το έχεις. Μάλιστα, ίσως να ξέρεις το χρόνο ακριβώς. Με απόκλιση κλάσματος δευτερολέπτου. 

Στα δωμάτια που μπαίνεις όλο και κάποιος θόρυβος υπάρχει να σε προφυλάξει σπλαχνικά απ’ την αμείλικτη σιωπή. Φροντίζεις ιδιαίτερα γι’ αυτό. Έτσι, δεν μένεις μόνος με τις σκέψεις σου συχνά -ή και ποτέ. Από σύνεση, όχι δειλία. Γιατί αν τύχει να νιώσεις την ησυχία να σιμώνει θα αναγκαστείς να την πυροβολήσεις ανάμεσα στα φρύδια. Χωρίς σιγαστήρα. Ν’ αντηχήσει η εκπυρσοκρότηση της εκτέλεσης ως τα πέρατα του λογισμού. Βαρύτονη, μακρόσυρτη. Τις σκέψεις, που ήδη στο κατόπι της θα συνάζονται πυκνές και γαμψώνυχες, να διασκορπίσει. Ύστερα το δωμάτιο να γκρεμίσεις μ’ ορυμαγδό και βιάση. Μη μείνουν όρθιοι οι τοίχοι και σε μαρτυρήσουν. 

Δε χρειάζεται να τινάξεις τη σκόνη. Του κόσμου η φασαρία θα έρθει να σε πλύνει. Ακάλεστη, αλλά εξυπηρετική. Με χείμαρρους κακοφωνίας και φυσαλίδες καλόγνωμες. Θα έρθει να βυθίσει τα ερείπια στον τόπο του φρικαλέου σου εγκλήματος για να φυτρώσουν φύκια. Που υπάκουα θα χορεύουν στο ρυθμό των υποβρύχιων ρευμάτων της συλλογικής συνειδητότητας. Μονάχα εσύ θ’ αναγνωρίζεις το σημείο. Κι αν δεν το δείξεις, ποτέ κανένας δε θα το ‘βρει. Όσοι κι αν εμφανιστούν λέγοντας πως ψάχνουν να εντοπίσουν την ησυχία που αγνοείται, μη θαρρήσεις πως κάτι πολύτιμο τους στέρησες. Κι αυτοί καυτό μολύβι να της φυτέψουν στο κούτελο θα θέλουν. 

Μορφάζεις προβληματισμένος. Δε χρειάζεται να κουβαλάς από τώρα τις ενδόμυχες συγκρούσεις ενός φυγόδικου φονιά σε αυτοάμυνα που απάλλαξε τον εαυτό του από έναν μανιακό διώκτη. Αυτά θα συμβούν αποκλειστικά στην περίπτωση που παραμείνεις μόνος με τις σκέψεις σου για περισσότερο απ’ όσο αντέχεις. Οπότε καταλαβαίνεις γιατί χρειάζεται να ξέρεις. Όχι επειδή ρωτάω. Εγώ κουβεντούλα κάνω για να περάσει αναίμακτα η ώρα. Λοιπόν, πόσο θα έπαιρνε; Έλα, μπορείς να το εξομολογηθείς. Είναι απελπιστικά μικρό το διάστημα, έτσι; Το ξέρω. Για όλους μας είναι. Δυο ανάσες βαθιές στον καύσο ενός ρέμπελου καλοκαιρινού μεσημεριού -και κάτι ψιλά για τους πιο τυχερούς ανάμεσά μας.