Τόλμη και Πραγματεία

Αν οι σκέψεις σου είχαν την περίεργη συνήθεια να ενσαρκώνονται μπροστά σου αυτοστιγμεί, μ’ όλη τους την ακατέργαστη ένταση και εντελή ασάφεια, θα ‘χες άραγε το κουράγιο να συνεχίζεις να σκέφτεσαι ακατάβλητος; Κι αν ο κάθε λογισμός σου -απείθαρχος ή καθωσπρέπει- απτά γεννήματα έφερνε και θεμελιώδεις συμπαντικές μεταπλάσεις, ώστε να προκύπτουν μονάχα κυριολεξίες κι αυτονόητα, πώς θα ‘ταν άραγε ο κόσμος τότε; Να ξεπηδά απ’ το δικό σου το αυτοδιάθετο μυαλό το είναι και το δέον. Χωρίς αντίρρηση και δισταγμό, εξόν απ’ όσους ενυπάρχουν στα αξιωματικά σου οξύμωρα. Θα ‘σουν περήφανος ή τρομοκρατημένος να ‘σαι πολίτης αυτού του άλλου κόσμου;

Παρά την υποστατική αισιοδοξία και τη μελετημένη αυτογνωσία, δεν παίρνεις το ρίσκο, έτσι; Μια σκλήθρα αρκεί για να ξεσκίσει ολόκληρο το ύφασμα της ύπαρξης. Γιατί αυτή η μία χιλιάδες θα γεννήσει. Κι εκείνες άλλες. Πιο αιχμηρές. Πιο μοχθηρές. Και πιο μεγάλες. Δεν αρκεί μια μαντεψιά, μια εκτίμηση ή μια πεποίθηση. Χρειάζεται απόλυτη επίγνωση. Διστάζεις. Ω, τα σκοτάδια και οι ίλιγγοι. Η φρίκη των φόβων σου. Των ηδονών σου η έκσταση. Γυμνές κι ανόθευτες. Νόμοι της φύσης πια. Επικυρίαρχες, αδιαμφισβήτητες. Όχι αδιάφορες ιδιοσυγκρασιακές εκφάνσεις ανάμεσα σ’ ένα στίφος αμέτρητων άλλων -ασφαλείς κι έτσι ακίνδυνες ανάμεσα στην εξομοιωτική ετερογένεια του αδιάκριτου πλήθους.

Δε θέλεις τούτη την ευθύνη στις πλάτες σου -ήδη σφίχτηκαν οι μύες με υπερένταση. Να είσαι πλάστης κι αυτουργός κι εμψυχωτής. Γι’ αυτό ακρωτηριάζεις το νου σου κάθε μέρα. Μη στέκει αγέρωχος, ορθός και πραγματώνει όσα θωρεί. Κροταλίζει μανιασμένο το φραγγέλιο της αμφισβήτησης, καθώς τη δόλια σάρκα της αυτοεκπλήρωσης οργώνει. Κυλούν τα δάκρυα της μετάνοιας ζεστά. Και το αίμα απ’ τις πληγές σταλλάζει. Βάφει στα πορφυρά τις σκέψεις τις καινούργιες. Προδότρες και βασίλισσες. Που με θωπείες και ματιές βιτριολικές σου υπενθυμίζουν πως οι ήρωες αυτό που θέλουν μαχόμενοι με τέρατα το κερδίζουν, έχοντας πίστη ακράδαντη στο αγαθό της ρώμης τους.

Αναθαρρείς. Κι αισθάνεσαι έτοιμος ν’ αποδεχθείς την πρόκληση που πρώτερα αρνήθηκες. Ναι, κάθε σου σκέψη ας πάρει σώμα κι ας σταθεί αναμετάξυ μας. Θα επιβιώσεις. Θα θριαμβεύσεις. Θα ‘ναι καλύτερα. Το βλέμμα σου λάμπει. Ίσως αλήθεια το πιστεύεις. Εμπρός, επινόησε και φτιάξε. Εγώ θα κάθομαι εδώ παραδίπλα και θα παρατηρώ. Θα ψάχνω ένα σημάδι μες στην ορμή και την παθιασμένη δράση. Ενός χεριού στιγμιαίο μετέωρο. Μια παρατεταμένη εισπνοή. Τον αντίλαλο μια λέξης που τελευταία στιγμή αποφάσισε να γίνει σιωπή. Ούτως ή άλλως τον κόσμο ο νους τον πλάθει. Μα ο δισταγμός δεν είναι δειλία. Είναι πρόνοια. Εγώ τους αδίστακτους φοβάμαι.