Βιομετρικό Χαμηλό

Ένα τουλάχιστον αύριο είναι πάντα εδώ και βλοσυρά παρατηρεί γεμάτο απαιτήσεις. Δεν σε αφήνει μονάχο ούτε λεπτό, να πάρεις μια ανάσα. Ξέρεις πως δε γίνεται αλλιώς. Αφού μπροστά κοιτάς. Κι εκείνο μπροστά σου στέκει. Λογικό είναι. Λογικό και φρόνιμο. Έτσι πρόκοψαν, εξάλλου, τόσοι και γίνηκαν τρανοί και βρήκαν τη γαλήνη. Φρόντισαν. Προνόησαν. Αναντίρρητο το αύριο δέχτηκαν εντολοδότη, μ’ όλες τις καυστικές υποδείξεις - που άπονα χαράζουν το στομάχι, ναι, αλλά που το νου τροχοδρομούν προς τ’ αγαθό και τ’ αλεξίπονο. Τάχθηκαν επομένως στην υπηρεσία του ολόψυχα κι ως αντιδώρημα θα ζήσουν να δουν κι άλλα αύριο προστάγματα στους ώμους να στοιβάζουν.

Μα κάθε αύριο που έρχεται πρέπει να είναι σαν όλα αυτά που πέρασαν ήδη. Όλα τα αύριο των ανθρώπων, όχι μονάχα τα δικά σου. Τα δικά σου είναι λίγα και δε φτάνουν να πλακοστρώσουν το διάβα σου μέχρις εκεί που είναι να πας. Ίδια λοιπόν. Γιατί αλλιώς πώς θα τα γνωρίσεις για να πράξεις τα δέοντα; Μια απαρέγκλιτη αλληλουχία. Γνώριμη, προβλέψιμη, ευκολοδιάβατη. Και με τα μάτια κλειστά αν χρειαστεί. Να περπατήσεις αταλάντευτα. Χωρίς αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Αν, έστω και λίγο, διαστάσεις, θα μένεις πίσω. Κανένα έλεος γι’ αυτούς που μένουν πίσω ή ανοίγουν τα χέρια για να βρουν ισορροπία. 

Απλά τα πράγματα: να τη η γραμμή! Σιδηροτροχιά μαγνητικής αιώρησης, βουίζει σπλαχνικά σε συχνότητες αυτονόητου. Ή την ακολουθείς με το καλό ή σ’ αναγκάζουμε. Δεν μας σηκώνει για έναν φοβιτσιάρη, ανισόρροπο να χάσουμε το ρυθμό ή την πορεία. Έλα τώρα, μη γίνεσαι εγωιστής. Τι πάει να πει εσύ θέλεις να σεργιανάς ή να την αράζεις αδέσποτος σε στράτες σαρδανάπαλες; Τ’ αδέσποτα ψοφάνε από δίψα αλμυρή. Κρίμα να ραγίσουν άδοξα τόσο ωραία χείλη. Άντε εγώ να κάνω τα στραβά μάτια να σ’ αφήσω να δοκιμάσεις αν θέλεις. Παρακάτω δε θα ‘ναι, όμως, εξίσου μεγαλόψυχοι. Μην πεις μετά πως δε σε προειδοποίησα.

Αυτή είναι η γενική τάξη των πραγμάτων. Έτσι το είδος σηκώθηκε ορθό και βάδισε ως τους θεούς. Αλλιώς δε θα ‘μασταν εδώ να κουβεντιάζαμε, μα στα ρυάκια του χρόνου θα πλατσουρίζαμε σαλαμάνδρες. Τη βλέπεις την ατέλειωτη αράδα με φιγούρες ως τον ορίζοντα; Τούτοι είναι οι τυχεροί. Αυτοί που βρήκαν τρόπο ν’ ακουμπήσουν τα ουράνια. Ίσως όχι οι πίσω-πίσω. Όχι τουλάχιστον για την ώρα. Μα ποιος τους φταίει; Ας είχαν τη σύνεση να συνταχθούν νωρίτερα. Τι θες να πεις αυτοί μπροστά είναι μικροί και δεν την μπορείς τη μικρότητα; Δεν καταλαβαίνεις από προοπτική και φαίνεται. Δεν πειράζει. Θα μπεις σε σειρά.