Ο Αγκώνας Μου

Το κεφάλι που και που θέλει υποστύλωση. Γίνεται, βλέπεις, βαρύ από τις σκέψεις – ή χειρότερα, την απουσία τους. Και του ταλαίπωρου λαιμού τα έδρανα δεν επαρκούν πάντα δυστυχώς. Τι να σου κάνει κι ο άτλαντας; Τιτάνας μεν, αλλά ξέρει να βαστά απλώς τον θόλο. Εδώ ωστόσο μιλάμε για θολό! Διαφορά μεγάλου βάρους –ενός τόνου για την ακρίβεια. Δε θέλεις, σαφώς, να γκρεμίσει. Γιατί, όσο κι αν δε του φαίνεται έτσι που στέκει απαθές εμπρός στο φωτεινό πανόραμα, όλο και κάπου θα φανεί χρήσιμο – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζεις. Απεργάζεσαι, λοιπόν, σχέδια να το γλυτώσεις από την επερχόμενη κατάρρευση που το απειλεί.

Σχέδια. Στατικά. Μηχανικά. Σύγκρυο σε πιάνει κι αναριγάς στην αντήχηση αυτών των λέξεων. Γιατί δεν ξέρεις. Πώς θα μπορούσες; Ίσως να ‘ναι που, όποτε χρειάστηκε να μελετήσεις για το πολυτεχνείο της ζωής, διάλεγες πάντα την άλλη οδό, τη φιλοσοφική. Ίσως και όχι. Δεν έχει άλλωστε σημασία. Σημασία έχει το σχέδιο κι προ πάντων ο σκοπός. Σκοποφιλία. Σαν όλες τις φιλίες, είναι σχέση εξάρτυσης –φορτώνεσαι και κουβαλάς ό,τι λογής συμπράγκαλα για να νιώσεις ολόκληρος, γεμάτος. Με το πλαίσιο μπροστά σου, βέβαια, έχεις ξεπεράσει προ πολλού αυτό το στάδιο. Κάτι που φάνταζε υψηλό ομοιάζει τώρα ήττα. Κι όμως ανίκητα αδέσμευτος λογίζεσαι.

Κανόνας, διαβήτης, κάνναβος. Αστείο δεν είναι που και τα τρία θυμίζουν κάπως καταστάσεις όπου βαράς ένεση; Μειδιάς ανεπαίσθητα. «Εδώ μετράει η άνεση», αντιτείνεσαι σκουπίζοντας τη σύσπαση από τα χείλη και σμίγοντας τα φρύδια με προσήλωση. Θα μπορούσες να γύρεις πίσω, στο προσκέφαλο της πολυθρόνας. Μπα! Έτσι υπάρχει απόσταση απ’ το αντικείμενο του πάθους – πάθους όπως λέμε «τα θελε και τα παθε». Ε, τότε χρειάζεσαι αντιστήριγμα. Τι; Δε βρίσκεις κάτι κατάλληλο; Μήπως θες ένα χεράκι; Ω! Επιφοίτηση. Χεράκι βέβαια. Οποία τύχη που έχεις δύο διαθέσιμα! Γνέφεις αρνητικά και ρίχνεις κλεφτές ματιές κάποια κλικ δεξιά. Απογοητεύεσαι. Μόνο ένα, λες. Άραγε θα φτάσει;

Δοκιμάζεις διστακτικά τη διάταξη. Παλάμη κάτω απ’ το πηγούνι, ελαφρά κεκλιμένος ο πήχης και ο αγκώνας να εδράζεται σταθερά στο γραφείο. Εκείνος πια θα τα τραβάει όλα. Θα τα σηκώνει όλα. Θα τα υπομένει όλα. Όπως μάθαν να κάνουν τόσοι και τόσοι πριν απ’ αυτόν. Όπως θα μάθουν άλλοι τόσοι ύστερα. «Δουλεύει! Δουλεύει!» αναθαρρείς. Μπράβο, αγόρι μου! Έτσι πρέπει, το κεφάλι ψηλά! Μα αν σε ρωτήσω ποιο είναι το πιο χρήσιμο κομμάτι του σώματός σου είμαι σίγουρος πια πως θ’ απαντήσεις ενθουσιώδης: «Ο αγκώνας μου!». Χαζούλη! Τι θα γίνει αν θελήσεις κάποτε να γράψεις κάτι με το πληκτρολόγιο;