Δύο Σέντσια

Εξέφρασε ακόμα μία απρόκλητη γνώμη. Εμπρηστική. Ερμητική. Ερμαφρόδιτη. Πάρε θέση ευθαρσώς κι επειγόντως. Μετ’ επιτάσεως, επί παντός επιστητού. Στιγμή μη σιγήσεις και για θέμα κανένα. Έχεις νου, έχεις χορδές και πνευμόνια γεμάτα αέρα. Κι αν τα χείλη σου τρέμουν κι αν η ανάσα κονταίνει, μην αφήσεις να πιστέψουν πως γνώμη δεν έχεις. Πώς είσαι κανένας άτολμος ή υποτακτικός. Που δε στροφάρει ασύστολα και δε σπικάρει σταράτα. Που σωπαίνει από ενοχές ή ντροπή για τις απόψεις του. Μην τους αφήσεις να αναθαρρεύουν και να γελάνε στα μούτρα σου, χάνοντας χρόνο σκεπτόμενος. Ρίχτα ανακλαστικά, απ’ το στομάχι. Ξανά. Δυνατά και με πάθος.

Μίλα, μη διστάζεις. Και μη σε νοιάζει πως οι συλλογισμοί σου μπορεί να είναι ολίγον τι πρόχειροι. Πως αγνοείς παραμέτρους. Ή δεν έχεις τις τεχνικές γνώσεις να εκτιμήσεις το εύρος τους. Πως δεν έχεις να προσφέρεις και τίποτα συναφές και ουσιώδες στην τελική. Λεπτομέρειες. Μην τυχόν και δεν τοποθετηθείς. Μια γνώμη οφείλεις να την πεις όπως και να ‘χει. Δανείσου, γάβγισε, επινόησε μία. Ή και πολλές. Καλύτερα πολλές. Διαφορετικές μεταξύ τους. Μα να επιμένεις πως όχι μόνο είναι μία, αλλά και η μοναδική που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Βέβαια. Αυτή που κάθε άνθρωπος της προκοπής θα ‘πρεπε να ‘χει.

Ή ακόμα καλύτερα εμφανίσου αμετακίνητος πως όσα λες δεν είναι καν γνώμη, αλλά επιταγή της ίδιας της φύσης. Κι αυτοί φρικιά ή κρετίνοι που την αρνούνται. Όλοι οι σοφοί την επικυρώνουν ολόκαρδα. Κι αυτοί που πέρασαν κι αυτοί που θα ΄ρθουν. Αλλιώς σοφούς δεν τους λογίζεις. Απλά πράγματα. Κι οι πέτρες τα ξέρουν. Αν επιμένουν, μπορείς να τους αποκαλέσεις κι επικίνδυνους. Βασικά, πρέπει. Έχεις υποχρέωση. Αλλά να μην το παίρνουν προσωπικά. Εσύ απλά λες τη γνώμη σου. Αυτοί νευριάζουν και θίγονται και γίνονται βίαιοι. Είναι απολίτιστοι και δεν καταλαβαίνουν πως έχεις κάθε δικαίωμα. Μ’ αφού έτσι θέλουν, τέρμα οι αβρότητες.

Άρπαξε το λόγο, σπάζοντας αναιδώς τη σιωπή ή την ανούσια φλυαρία. Οι καλύτερες γνώμες, εξάλλου, είναι αυτές που κανένας δεν ζήτησε ν’ ακούσει. Φυσικά. Γιατί φοβούνται τη δύστροπη αλήθεια που αναμφισβήτητα κατέχεις. Και τρέμουν και βγάζουνε φλύκταινες, μήπως το μίζερο κόσμο τους φωτίσεις. Τυφλοί για να δουν το αυτονόητο. Τρομακτικά μικρόψυχοι για να παραδεχτούν την πλάνη τους. Ακόμη και τώρα που σπλαχνικά τους κοπανάς μ’ αυτή στο κεφάλι. Σιγά που θα τους αφήσεις να μιλήσουν κιόλας. Σιγά και τι θα πούνε δηλαδή. Σηκώνουν οι ώμοι. Αδειάζουν οι δρόμοι. Κι εμείς λέμε γνώμες ακόμη. Ακούς, ρε; Ή λες τα δικά σου;