Αξιοσπούδαστο το Ευώδες

Η φαντασία μου πλέκει πολύχρωμα μοτίβα. Οι σκέψεις μου λουλούδια μυρωδάτα ανθίζουν, που ανάλαφρες πεταλούδες τα περιτριγυρίζουν. Από τα μικρά τα μεγάλα αρχίζουν. Έλα ακολούθα και μη μένεις πίσω, ό,τι σε μπερδεύει είμαι εδώ να εξηγήσω. Χαμένη κι αβοήθητη ποτέ δε θα σ’ αφήσω. Κι αν νομίζεις βιάζομαι θα το ξαναρχίσω. Είναι απλό. Αφέσου στο ρυθμό. Να θέλεις να χορέψεις είναι αρκετό. Μη σε νοιάζει ποιο είναι το βήμα το επόμενο και πως ακατανόητο μοιάζει το περιεχόμενο. Δεν είναι ένας γρίφος που πρέπει να τον λύσεις, μα ένα μονοπάτι για να το περπατήσεις. Όπου και να φτάσεις μην ανησυχήσεις. 

Μην προσπαθήσεις να συντάξεις λέξεις που συναντάς. Και μη ζητήσεις οδηγίες για το πού πρέπει να πας. Έχω στρώσει βότσαλα, έχω φυτέψει χόρτα κι σ’ όλα τα ενδεχόμενα έχω ανοίξει πόρτα. Χάραξε εσύ τη γραφική διαδρομή. Ο χάρτης δεν προστάζει, δίνει απλά μια προτροπή. Δες τον, αλλάζει στα μάτια σου μπροστά και τελείως αγνώριστα κάνει τα γνωστά. Τα τετριμμένα με ευκαιρίες και θάματα φορτώνει και σου φτιάχνει φίλους για να μη νιώθεις μόνη. Μπαλόνι φουσκώνει που σε ανασηκώνει όποτε το αδιέξοδο αρχίζει να σ’ αγχώνει. Ψηλά στον αέρα ή και κάτω στο χώμα βρες τις περιπέτειες που δεν έζησες ακόμα. 

Μ’ όσα συναντήσεις σα φτιάξεις όσα φαντάζεσαι, τις επεξηγήσεις θα δεις πως δε χρειάζεσαι. Κι αν ακόμη κάτι πίσω σε κρατάει, γράψε μια ιστορία και δες την πού θα πάει. Ξέρει το δρόμο, όλους τους δρόμους αλήθεια, γι’ αυτό σε κάθε δίλημμα εμπιστέψου παραμύθια. Του νου σου το αντικατόπτρισμα θα σε πάει μπροστά κι αυτό γιατί κανένα νόημα να πλάσει δε χρωστά. Πνευστά και χρηστά φτιάχνει τα αντικριστά. Παραμένει ελεύθερο και αντικαθιστά με περίεργεια την απάθεια, με ενθουσιασμό την ανία, με σθένος αντιστέκεται στη δόκιμη ερμηνεία. Αν μόνο μια γραμμή θέλεις να περπατήσεις, σε γραμμή αναμφίβολα θ’ αναγκαστείς να ζήσεις. 

Γρήγορα για να φτάσεις, χωρίς λοξοδρομήσεις, πρέπει την αυτενέργεια φθηνά να εκποιήσεις. Να σκίσεις τις καμπύλες, ν’ οξύνεις τις γωνίες, ευθείες να προκρίνεις που ζέχνουν αυθεντίες. Με πίσσα καυτή να στρώνεις, ο λογισμός να επιταχύνει και να συναινέσεις η πραγματικότητα να σε ετεροκατευθύνει. Γι’ αυτό σου λέω, έλα, τα κείμενα λιβάδια που δροσοσταλίδες στοργικά ανατρέφουν τα βράδια. Κι έτσι τις αυγές εκκολάπτονται φάσματα, ίριδες κλωστές για πλουμιστά υφάσματα. Της ψυχής μου ανύποπτα θραύσματα, στον αέρα γύρη, αισθήσεις κι αλλεργίες ίσως να διεγείρει. Κι αν όχι -τι στον άνεμο;- διόλου δε με μέλει, αφού ξέρω πως οι μέλισσες πάντα παράγουν μέλι.