Κοίτα να Δεις

Τι τα θέλεις άλλα μάτια; Όλο άνοστες γνώμες είναι κι ανούσιες αντιρρήσεις. Τόσο που θαρρείς πως μένουν ανοιχτά, μετά πολλών κόπων και βασάνων, όχι για να επιθεωρούν αδέκαστα τον κόσμο, μα για ν’ αρνούνται, να ψέγουν και ν’ αντιπαρέρχονται. Κατά τ’ άλλα, άχαρα, θολά κι αργόσχολα παραμένουν. Έχουν χιτώνες λεκιασμένους με ασυνάρτητες μουτζούρες απ’ την ξέπνοη στάχτη της επιβεβλημένης ατημέλειας. Ενώ ριζικά της ένοχης παραίτησης έρπουν πορφυρίζοντας ακατεύθυντα, ώσπου να γραπωθούν επιτέλους απ’ το απύθμενο κενό στις δόλιες κόρες και να ρουφήξουν όσο τίποτα αντέχουν και ποθούν. Άσκοπα στις βουλιαγμένες κόγχες τριγυρίζουν οι βολβοί, με νωθρότητα κι αναρχία που εκνευρίζει.

Ένα βλέμμα αρτιμελές και βυθοκόρο να συντηρήσουν αδυνατούν. Αγκομαχούν κι ολοφύρονται μονάχα στην ιδέα. Μ’ αυτήν την άφατη, μολύβδινη κούραση, την κληρονομημένη από δισμύριους αιώνες ματαιόπονης δυσπραγίας, συνθλιπτικά να τα βαραίνει. Αγύμναστα στο κατά πρόσωπο και το απλανές. Μόνο στα λοξά γυαλίζουν για λίγο, όταν νομίζουν πως κανείς δεν τα κοιτάζει. Απόκοσμες εκλάμψεις υπογραμμίζουν τότε το περίγραμμα στο χείλος του πανωβλέφαρου. Ένα πηκτώδες στίλβωμα αχνοφωτίζει κι ίσκιους γκροτέσκους στη ράχη της μύτης σχηματίζει. Μνησίκακους, θρασύδειλους. Υπόσχονται όλεθρο με την επίταση φλογερού ιεροκήρυκα. Τον όλεθρο που τρέμουν πως θα ‘ρθει, όταν μεστώσει ο πόνος που ζυμώνουν με δάκρυα ξινά κι απόκρυφα. 

Φτάνουν τα δυο δικά σου. Φτάνουν και περισσεύουν. Μάλλον. Ξέρεις πώς γυρνούν και πού εστιάζουν. Τις περισσότερες φορές. Τις λασποπύθμενες αδειανές προθήκες στο διάβα τους οικτίρουν, που υποφέρουν από τσούξιμο αδήμονης αγρύπνιας. Τι κρίμα αλήθεια. Γιατί εκείνα φοβούνται να κλειστούν σε ήσυχο απόδειπνο, μην τύχει και σαν ανοίξουν πάλι η πλάση έχει αλλάξει άρδην και βολοδέρνουν στ’ άγνωστο μέχρι να βρουν εκ νέου μια άκρη. Μα όχι τα δικά σου, που διόλου δεν τα μέλλει για σειρές και διευθύνσεις. Η τάξη των πραγμάτων δεν τ΄αφορά. Όχι, καθόλου. Δεν είναι αυτά αφέντες να προστάζουν τα συστήματα. Διερευνούν, καταγράφουν, ενημερώνουν -ίσαμε εκεί.

Ωστόσο σχήματα διάφορα πλάθουν ολοένα. Όσα χρειάζονται για να μην επικρατήσει η ασχήμια. Συν ένα ακόμα. Αυτό που, όποτε ένα υποσχόμενο συνθεωρητή εντοπίσουν, ανύποπτα θα τραβήξουν απ’ τη στοίβα για να αξιολογήσουν αντιδράσεις. Άσχετα αν δεν βρέθηκε ως τώρα υποψήφιος ικανός για τη δοκιμασία. Κι ούτε και πρόκειται κατά πως φαίνεται. Οδυνηρή απογοήτευση. Μη. Αγάντα. Για να φέγγουν το φως το ακοίμητο που τις σκιές ξορκίζει έχουν ανάγκη ν’ αποζητούν ομότιμους ισοράτες. Η προσμονή και η ελπίδα είναι που γεννάει τούτη την πανίσχυρη, γαλήνια ενέργεια, της ζήσης αλάνθαστο σημάδι. Τα μάτια, όσο ζουν, μάτια θα ψάχνουν. Αλίμονο αν πάψουνε στιγμή.