Αντιληπτική Ψυχοβιολογία για Ιδιοκατασκευαστές

Ψάχνουν τα μάτια κομμάτια της ύλης που μάθαν να βρίσκουν στα χρώματα ανάμεσα. Σχήματα που η μνήμη στη δίνη της σμίλης του χρόνου βαστά ευρετά κι ευανάγνωστα. Σπάνια κάποια ταιριάζουν αυστηρές εγκοπές να διαβούν. Τα βλέφαρα σκίζουν, πλαταίνουν οι κόγχες πριν ως ασύμβατα απορριφθούν. Για λίπανση ένα δάκρυ κυλάει να σβήσει γρατσουνιές και σημάδια. Τότε ένας πανούργος τεχνίτης ξυπνάει να αναλάβει σε έκτακτη βάρδια. Σα δεν τα βρει όπως ξέρει κι η εφαρμογή διαφέρει, βάζει μπροστά μηχανές με γρανάζια, πιστά στα γνωστά να τα φέρει. Δόντι στο δόντι μπλεγμένα κι όμορφα αριθμημένα στροφάρουν με θράσος, συνθλίβουν, λυγίζουν όσα σφραγίζονται ξένα.

Ευθυγραμμίσεις και συγκοπές. Μεταναγνώσεις, μετατροπές. Επιβλέπει ο δόλιος τις μηχανές που ατμίζουν και τρίζουν στριγκά κατεργαζόμενες το αχανές. Σφίγγουν οι ίνες που δένουν το δέρμα στο τέρμα της τρέψης όπως προβλέπεται. Φλέβες φυτρώνουν και σέρνουν το κύμα στο λήμμα το πρόσφορο που πλέον διέπεται από εδραιωμένους κανόνες. Όχι φρικτούς κυκεώνες που φέρνουν τη ζάλη και γεννάνε κυκλώνες. Γνώριμες πλέξεις, συναρμογές στήνουν ένα όραμα κατ’ αρχήν συμπαγές. Που υπακούει χωρίς αντεγκλήσεις σε άνωθεν διαταγές. Έτσι τα ιδωμένα και τα βλεπόμενα στο συμμιγές διηνεκές δεν μπορούν να υφαίνουν πολλαπλά ενδεχόμενα. Θ’ αποσπαστούν, άμα λάχει, μυριάδες ψηφίδες σε πάγιες θέσεις με σταυρωτά γινόμενα.

Πιστεύεις ακράδαντα μπορείς να το φτιάξεις. Τον κόσμο ως έχει χωρίς συζεύξεις κι υπολογισμούς να κοιτάξεις. Πόσο να θέλει, μωρέ; Δυο μπουλόνια. Τζάμπα τα έχει το νιονιό τα γαλόνια; Θ’ αλλάξεις εκεί πέρα τα ποσοστά και τσουπ τα διεφθαρμένα θα βγαίνουν σωστά. Γελιέσαι γελάνε οι τραβέρσες που μείναν καβάτζα στο στήσιμο. Οδηγίες εκατοντάδες σελίδες κι εσύ έβρισκες το ακατεύθυντο προτιμητέο και διαχειρίσιμο. Δουλεύει ακόμα, αμφισβητίες. Περάσανε χρόνια μα κάνει αγάντα. Σε πείσμα εκείνων που βάζανε στοίχημα πως στο πρώτο απόβραδο θα σβήσει για πάντα. Τι κι αν τραντάζεται και χουρχουρίζει; Θέλει σκαμπίλι όταν βουίζει. Νομίζεις τα έφτυσε κι όμως γυρίζει.

Αναστενάζουν ιμάντες βραχνά στο ινίο και βίδες στα τέμπλα σηκώνουν το φρύδι. Πόσο χειρότερο θα φαίνεται σάμπως απ’ όσο το τρέχουμε ήδη; Πριονίδι στα γράσα, ανάσα κοφτή, στις σταλλάξεις ταινίες. Αρτιμελείς αξιώσεις για κατά γράμμα επεμβάσεις ακούγονται κατάτι αστείες. Οι προσδοκίες για ομοδοξίες μας άφησαν δίχως επιμελητεία. Θα ρίχναμε τάχα μια ματιά τυπικά, μα φτάσαμε στην ηδονοσκοπία. Δεν τον μέλλει εκείνον τις ασχήμιες να κρύψει. Μπορεί τελικά να μας στρίψει. Μπορεί να γίνεται να ρίχνουμε αδόλωτο βλέμμα χωρίς να εκμαιεύουμε λήψη. Αντί να προδικάζουμε πως είναι ακατόρθωτο, ας τον αφήσουμε πατέντες να δείξει. Φτιάξτο, ρε μάστορα, κι ό,τι προκύψει..