Δεν Ξέρεις να Διαβάζεις

Αυτή εδώ δίπλα είναι μια εικόνα. Δεν έχει σχέση με το κείμενο που ακολουθεί. Όχι τουλάχιστον τη σχέση που νομίζεις στα πεταμένα κλάσματα δευτερολέπτου που χαλάλισες για να την αντιπαραβάλλεις προχείρως με τον τίτλο -γι’ αυτό το ευφυολόγημα θα μάθεις αργότερα, ή, αν δεν το διατύπωσα αρκετά προκλητικό να σε πικάρω, δεν θα μάθεις. Τα χρώματα ωστόσο σου τράβηξαν την προσοχή. Μπορεί να τα διάλεξα γι’ αυτό. Μπορεί να μην τα διάλεξα εγώ. Μπορεί να τα διάλεξε κάποιος που φροντίζει να με διαβάσεις. Έστω για λίγο. Τι δείχνουν και γιατί είναι εκεί αδιάφορο. Σημασία έχει πως σταμάτησες να τα κοιτάξεις. 

Τώρα μπορώ να σ’ αρπάξω απ’ το λαιμό και να σου τυπώσω στο κούτελο φαρδιές πλατιές πέντε με οχτώ λέξεις. Άρα ποτέ δεν θα φτάσεις στο κείμενο. Κάπου εκεί στην εικόνα ή τη σχέση θ’ αρχίσεις ν’ αγκομαχάς. Αν από τύχη καθαρή ακόμα συνεχίζεις και κάποιες σημειώσεις υποτυπώδεις κρατάς -χλωμό- θα καρτερείς ν’ ακούσεις για τον τίτλο, γιατί προηγουμένως έγραψα πως θα αναφερθώ σ’ αυτόν αργότερα. Κι αφού πριν έλεγα για την εικόνα, τώρα είναι σειρά να μιλήσω για τον τίτλο. Σωστά; Όχι. Το τρένο αυτό το έχασες στην αφύλαχτη διάζευξη. Ναι διάζευξη, όχι διάβαση. Στο λέω απ’ τον τίτλο. 

Το ποιος είμαι και γιατί να τα λέω αυτά είναι λεπτομέρειες που φυσικά δεν σε αφορούν. Σου αρκεί ν’ αποδείξεις πως κάνω λάθος. Βαρύ, χυδαίο κι αυταπόδεικτο λάθος. Κι έτσι από πείσμα και γινάτι -της φύσης τις μεγαλύτερες δυνάμεις- μπορεί ακόμα να παλεύεις με τα νοήματα τα άφαντα, ενώ συνήθως παραγράφεις άπαντα μετά την πρώτη παράγραφο. Μπορεί ακόμα να έχεις κάνει το απίστευτο: να έχεις αναδρομίσει για να διαβάσεις ένα απόσπασμα κι άλλη φορά. Εκείνο το κομμάτι με το τρένο, ας πούμε. Δεν περίμενες να πάει εκεί που πήγε, έτσι; Το τύπωμα το μετράω απ’ την αρχή μέχρι το αγκομαχητό.

Θα μπορούσα εδώ άνετα να γράψω πως τα προηγούμενα δεν ισχύουν. Και να στα γυρίσω όλα ανάποδα. Να έχω καμώσει τα γραφικά στιχάκια με τ’ αναπάντεχα, απαρατήρητα αδιέξοδα και τα χρωματιστά επίθετα που γαργαλάνε το μυαλό απλά για να τα αρνηθώ στο τέλος. Ένα ταξίδι μέσα απ’ τον αντίλογο. Θα μπορούσα, ναι. Μα τι νόημα θα είχε; Δεν θα έχεις διαβάσει ως εδώ πριν νιώσεις την παρόρμηση ή να το παρατήσεις και να ξεχάσεις την ύπαρξή του -ποιος νοιάζεται για το διάβασμα σωστά;- ή να φωνάξεις με αγανάκτηση το πόσο άδικο έχω. Επομένως δεν θα το κάνω. Ίσως. Ξέρεις, ρε;