Γυμνό Ελάχιστο

Mην κουράζεσαι. Ικμάδα δύναμης μη χαρίζεις. Ούτε για αυτούς που τις γραμμές της επάρκειας όρισαν πριν από εσένα, σε εποχές άλλες του αλλόκοτου ονείρου. Ούτε γι’ αυτούς που δίπλα σου πορεύονται αργά, κουβαλώντας το βαρύ φορτίο της ασυνέπειας σε διαδρομές ασύζευκτες. Ούτε για αυτούς που ύστερα θα σηκωθούν να περπατήσουν με σβελτάδα, έχοντας την απαίτηση, προνόμιο θείο επικαλούμενοι , τίποτα ποτέ να μη σηκώσουν. Στάσου καταμεσής στις στρατευμένες σκιές της ιστορίας, φτύσε στα πόδια τους και πες: “Δεν ξοδεύω τον εαυτό μου για τα μούτρα σας”. Δεν φτάνεις. Δεν είσαι αρκετός. Κανείς αρκετός δεν φτιάχτηκε. Κι ούτε ποτέ μέλλει να φτιαχτεί. 

Πήγαινε. Εδώ. Εκεί. Αλλού. Ελαφρύς κι αδρομολόγητος. Πίσω ίχνη μην αφήσεις. Κι ας λιώνουν τα πόδια σαν κερί παρακλητικό σε κάθε πάτημα στο αχάριστο τοπίο. Διέσχισε αμέριμνος φλογισμένα λιθάρια κι αστραποβολημένα χόρτα. Μα ούτε ένα βότσαλο πάνω σ’ άλλο μην απιθώσεις. Αλλιώς θα σε βρουν και θα σε χρεώσουν. Όλα όσα εκείνοι δεν μπόρεσαν να κάνουν. Όλα όσα θέλουν, όμως τους στοιχίζουν ακριβά. Εσύ που είσαι χρήσιμος, να έχεις την αμέριστη ευθύνη. Εσύ που είσαι ικανός, να συλλογίζεσαι ανελλιπείς φροντίδες. Εσύ που είσαι συνεπής, μονάχος την πόρτα να βαστάς κλειστή, να μην μπουκάρει η ατέρμονη νύχτα και πνίξει το κοπάδι.

Τα μεγάλα και τα πολύπλοκα ποτέ μη σκεφτείς. Δεν είναι να μπλέκεις με θέματα που τις ανάσες σου κλέβουν, σημαδεύουν το δέρμα με ξυράφι και σ’ αφήνουν φτωχό και χαραγμένο. Σιγά τα μεγάλα και τα πολύπλοκα δηλαδή. Αν ήταν, θα σ’ είχαν ήδη ολοσχερώς διαλύσει. Ωστόσο εσύ, σε πείσμα των μεταλλάξεων άσπονδης συντέλειας που προφητεύουν ανέκαθεν οι φθονερές κασσάνδρες, ακόμα αριβάρεις σένιος και μερακλής στο γνωστό ραντεβού για σουλάτσο. Κι αν όχι εσύ ο ίδιος, ο επόμενος. Που τόσο σου μοιάζει. Και το γαρύφαλλο κοτσάρει στο πέτο, όπως εσύ. Και τις γροθιές σφίγγει για να χουφτώσει με έξαψη το άνευ. 

Δεν είναι οι στιγμές σου ζάρια πολύεδρα. Να τις κουνάς με μανία και να τις ρίχνεις να κυλιστούν προς πάσα κατεύθυνση κατάχαμα. Μήπως, μετά από σφούρλες, συγκρούσεις, κυβιστήσεις, καθίσουν και με ραδαμάνθεια ακεραιότητα ανακοινώσουν νούμερα που πρωτοβουλία κινήσεων χαρίζουν. Ή μάλλον θα μπορούσαν να είναι. Άδικα και πειραγμένα για την ακρίβεια. Ή για τη φτήνια. Το ίδιο λέμε. Άστο να πάει. Κι αφού πειστείς αμετάκλητα πως, ναι, αυτός είναι ο μόνος ρόλος που παίζεις στο παιχνίδι -του αδιάφορου, αμέτοχου περαστικού- αναρωτήσου έκπληκτος γιατί τούτος ο κόσμος της φαντασίας και της αλήθειας είναι οδυνηρά ρηχός κι επίπεδος. Και πάντα τέτοιος μένει.