Τεχνικές Αναπνοής

Κοίτα, σε τούτο εδώ το λιθάρι που χορεύει στο έρεβος για χιλιετηρίδες δεν είσαι μόνος. Δεν μπορείς να ‘σαι μόνος. Ακόμα κι αν μέσα στην απελπισία σου κάποιες φορές το εύχεσαι ψιθυριστά. Υπάρχουν τριγύρω σου δισεκατομμύρια ζευγάρια πνευμόνια που φουσκώνουν μ’ ανάσες πύρινες. Κι ας μην τα βλέπεις, όσο τσούζουν τα μάτια απ’ τα δάκρυα του πένθους σου. Κι ας μην τ’ ακούς, όσο βουλώνουν τ’ αυτιά απ’ τα βάθη της πτώσης σου. Πάντα ανάμεσά τους θα ‘σαι και θα νιώθεις τον παλμό τους. Την έντασή τους και την κάψα τους. Θα συνεχίσουν να πάλλονται είτε το θέλεις, είτε όχι. 

Εδώ που βρέθηκες, αλλιώς δε γίνεται. Είναι γραμμένο στο ιερό βιβλίο των απαράβατων νόμων της ύπαρξης. Κι η γνώση αυτή κυλάει αυθόρμητα στις φλέβες. Να φέρει εξάψεις παρακινητικές και πόνους ολέθριους να γλυκάνει. Δεν είσαι αλλιώτικος. Όχι ολότελα. Αν εκπαιδεύτηκες στη σύγκριση, εκ προοιμίου τ’ αποτέλεσμα γνωρίζεις. Δεν είσαι μονάδα. Είμαστε όλοι. Αν έμαθες να μετράς, το ξέρεις ήδη. Στο πιο ψηλό βουνό. Στο πιο σκοτεινό δωμάτιο. Πουθενά εξαιρέσεις. Δεμένοι μένουμε αναμετάξυ μας με σχοινιά που απλώνουν ολοένα κι αντέχουν τις τανύσεις. Θηλιές αδίστακτης κρεμάλας ή ξάρτια περήφανου ιστιοφόρου πλέκουν εξίσου. Μαζί ανεμίζοντας γεννάνε τα θάματα ή απλά την επαύριον. 

Το δικό σου το στήθος φαρδύ, στητό και υγιές. Ένα θάμα το ίδιο. Καμάρι σου και παίνεμα. Απαράμιλλο. Μα πάλι. Δεν είναι ασκός μαγικός να βαστά τους αέρηδες όλους που τη μεγάλη ρότα των φυσικών πραγμάτων ορίζουν. Μ’ αναρριχήσεις και κρημνίσεις σάρκινες πασχίζει ακάματα να σε βαστάει όρθιο. Να επιζήσεις. Να βρεις τα βήματα τους άλλους να σιμώσεις και ξεφυσήματα να στήσουμε αντάμα για να κινήσουμε αειφόρως τις φτερωτές της ευλογημένης προκοπής. Αλλιώς θύελλες παμφάγες θα ξεριζώνουν κάθε κατασκευή της θλιβερής μονοπρόσωπης διάνοιας. Κι από το μένος τους το απροσήγορο οδοδείκτης στον δρόμο για την αρετή δε θα γλιτώσει κανένας. 

Εκεί που θα ορμήνευες τα σύμπαντα πώς να πλέουν, ξώμεινες κόκκος άμμου. Που ούτε μια ασήμαντη γυάλινη μπίλια φτιάνει, πόσο μάλλον περίφημο λιοφώτιστο βιτρώ στης πλάσης τον καθεδρικό. Με τα πνευμόνια σου τα βάζεις πως τάχα πίσω σε κρατάνε. Τόσο μπορούν. Για τόσο φτιάχτηκαν. Μην τους κακιώνεις αν δεν χωράνε παραπάνω. Δεν σε συμφέρει. Άστα τη δουλειά τους να κάνουν. Μη τα φορτώνεις αναίτια με υπολογισμούς. Για μεγέθη, αποστάσεις και χρονοδιαγράμματα. Μην τ’ αποκόβεις απ’ το σινάφι τους. Το καταραμένο και το απαραίτητο. Το ομοούσιο. Που ζυμώνει όλα όσα ποτέ θ’ αναπνεύσεις. Δεν είσαι μόνος. Δεν μπορείς να ‘σαι μόνος.